adwent

Objaśnienie dogmatyczne

Czytanie tekstów liturgicznych, którymi Kościół posługuje się w ciągu czterech tygodni Adwentu, jasno nam wykazuje jego zamiar zaznajomienia nas z usposobieniem, stanowiącym tło życia ludu wybranego w Starym Zakonie.

Antyfony, Hymny i Psalmy przepełnione są wspomnieniem upadku pierwszego człowieka i nędzy moralnej, w jakiej pogrążona była ludzkość przed przyjściem Odkupiciela.

To też z każdej stronicy nabożeństwa adwentowego dochodzi nas tęskne wołanie do Mesjasza “Przyjdź, nie omieszkaj”. I tak dusze nasze, przyjmując z radością Syna Bożego, przychodzącego nas odkupić staną też przed nim z ufnością, gdy przyjdzie nas sądzić.

Pragnijmy więc w tym okresie szczerze, miłośnie, niezachwianie, z niecierpliwością nawet, dwojakiego przyjścia Jezusowego i zdala uczcijmy Go wraz z Kościołem jako naszego Króla: “Przyjdźcie, pokłońmy się Królowi, który ma przyjść” W tem wejrzeniu wiary i nadziei, które my, grzesznicy, wznosimy ku Odkupicielowi naszemu, streszcza się duch okresu adwentowego.

Objaśnienie historyczne

Wypełniły się przpowiednie Proroków: Dziedzictwo ludu wybranego przszło w ręce Rzymian. Berło zostało odjęte od Judy.

Nadszedł czas przyjścia Mesjasza. Świat cały, a przede wszystkim naród wybrany, czeka nań z upragnieniem. Św. Jan Chrzciciel, posłuszny głosowi Bożemu, opuszcza pustynię, gdzie spędził dzieciństwo i w Betanii, nad brzegami Jordanu chrztem pokuty przygotowuje dusze na przyjście Zbawcy. Cnoty jego są tak wielkie, że niektórzy biorą go za Mesjasza. Wtedy Faryzeusze wysyłają z Jeruzalem kapłanów i lewitów, by dowiedzieli się, co on sam o sobie powiada. On im odpowiada, że jest tym, o którym prorok Izajasz mówił: “Jam głos wołającego na puszczy: prostujcie drogę Pańską”. Gdy Chrystus przychodzi nad Jordan, aby być ochrzczonymod Jana, św. Jan wyznaje iż jest On Barankiem Bożym, którego krew zmyje grzechy świata.

Po upływie pewnego czasu Jana wtrącono do fortecy Macheront, na wschód od Morza Martwego w Perei. Tam dochodzą go wieści o cudach Chrystusa. Wysyła tedy dwu uczniów swoich do Jezusa z zapytaniem: “Tyś jest, Który masz przyjść, czy innego czekamy?”. Uczynił to aby Chrystus mógł posłannictwo swoje stwierdzić wobec wszystkich.

W Ewangelii z I niedzieli Adwentowej czytamy przepowiednię, uczynioną przez Chrystusa Pana we wtorek przed Męką. Ze świątyni udał się Jezus z uczniamina górę Oliwną, skąd, patrząc na leżącą w dole Jerozolimę, przepowiedział jej zburzenie, jako karę za to, że go przyjąć nie chciała. Dalej mówił o swojem powtórnym przyjściu i o końcu świata: “gdy ujrzycie, że to będzie się działo, wiedzcie, że blisko jest Królestwo Boże”.

Objaśnienie liturgiczne

Radość z rychłego posiadania Zbawiciela była dawniej wyłącznie, ai teraz jest w znaczenj mierze, myślą przwodnią czasu adwentowego, wobec czego nadal rozbrzmiewa Alleluja, a radosny głos dzwonów miesza się ze śpiewem wielkich Antyfon. W trzecią niedzielę Adwentu ołtarz przybiera się kwiatami, ornat może być różowy i znowu dają się słyszeć organy. Od VII wieku Liturgia adwentowa przybrała zarazem i charakter pokutny, który wyraża się zawieszeniem Gloria i Te Deum, oraz fioletowym kolorem szat liturgicznych. Diakon i Subdiakon nie przywdziewają (z wyjątkiem trzeciej niedzieli) dalmatyki i tunicelli, które są szatami weselnymi. Zamiast “Ite Missa est” mówi Kapłan “Benedicamus Domino”. Znajdujemy nadtwo w wielu tekstach liturgicznych nawoływanie do pokuty.

Mszał Rzymski z dodaniem nabożeństw nieszpornych, opracował O. G. Lefebvre Benedyktyn, przekład polski poprawili ks. dr Stefan Świetlicki i ks. Henryk Nowacki